عموما کوهنوردان وقتی سابقه صعود به چند قله بلند و مرتفع در خود می بینند بسیاری از واقعیات را نادیده می گیرند. حس طبیعت گرایی کوهنوردان به آنها این گونه القا می کند که بسیاری از علائم بیماری های خود را نادیده گرفته و ترجیح می دهند آنها را به سرما خوردگی و ترش کردن معده نسبت داده و سعی می کنند انواع بیماری های قلبی عروقی و فشار خون و دیابت را با هوای پاک خوردن و نوشیدن دم کرده گیاهان کوهی درمان کنند. ولی متاسفانه این طور نیست.
واقعیت این است که ما به هر حال در زمانی زندگی می کنیم که شهرنشینی با تمام زوایایش در پوست و استخوان ما نفوذ کرده، ما هوای الوده استشمام می کنیم، نسبت به گذشتگان مان کم تحرک تریم، چربی اشباع بیشتری می خوریم، استرس بیشتری داریم، کم خوابی داریم، و کلا نوع زندگی ما تغییر کرده و قس علی هذه …
این موارد ما کوهنوردان را هم متاثر می کند هر چند کمی کمتر از عموم جامعه مشکلات قلبی عروقی داشته باشیم ولی خطر آنجای ست که یک فرد عادی با اولین علامت به پزشک مراجعه میکند و چون ورزشکار نیست درمان را جدی میگیرد ولی پای کوهنورد که رسید … ای بابا من هر هفته به کوه می روم و این حرف ها مال همسایه هاست!
توجه کنید که در ارتفاع فشار خون بالا می‌رود و نه تنها داروی ضد فشار نباید قطع شود بلکه دوز و مقدار آن باید افزایش یابد. در کوه به دلیل فرایندهای التهابی فعالیت پلاکتی (بخوانید غلظت خون) بالا می رود لذا داروهایی مثل اسپرین در گروه خاصی از افراد جایگاه پیدا می کند و از همه مهم تر علایم قلبی نسبت به جامعه عادی بسیار مبهم می شود. اکثر کوهنوردان بجای درد سینه، درد شکم یا پشت دارند که شدیدا با دردهای گوارشی شباهت دارد حتی گاهی با نفخ شکم نیز همراه می شود که تشخیص را دشوار می کند. در ارتفاع به دلیل فشار پایین تر هوا و اکسیژن کمتر از طرفی و دوری از مراکز پزشکی از طرف دیگر در صورت بروز حمله قلبی خطر بیشتری فرد را تهدید می کند.
نتیجه آنکه هر گونه علامت به صورت درد یا فشار یا هر گونه حس مبهم و بدی را در سینه، پشت یا شکم، جدی بگیرید (خصوصا افراد بالای ۴۰ سال) و یک چک کامل قلبی را به صورت هر دو سال در دستور کار خود قرار دهید. افرادی که سابقه قلبی در خانواده دارند و افراد مبتلا به بیماری قند، چربی و خصوصا فشار خون هستند در دسته پر خطر قرار می گیرند و مشاوره با پزشکی اشنا با ارتفاع به ایشان حتما توصیه می شود.
